Në vitin 1957, në Holandë, u fotografua një klasë në ambient të hapur – një pamje që sot mund të duket e pazakontë, por që dikur ishte pjesë e zakonshme e sistemit arsimor në shumë vende evropiane.
Këto “shkolla të hapura” u zhvilluan në fillim të shekullit XX, si një përgjigje ndaj përhapjes së tuberkulozit. Ideja themelore ishte e thjeshtë dhe e fuqishme: ajri i pastër, drita e diellit dhe natyra ishin më të shëndetshme se klasat e mbyllura, shpesh të mbipopulluara dhe me ventilim të dobët. Klasat zhvendoseshin në kopshte, pyje apo parqe – ku mësimi zhvillohej nën qiellin e hapur, me fëmijët të ulur në banka druri dhe të mbështjellë me batanije në ditët më të ftohta.
Kjo qasje nuk ishte thjesht një zgjidhje emergjente shëndetësore, por edhe një filozofi edukative që i jepte prioritet mirëqenies fizike dhe mendore të fëmijëve. Studiuesit dhe mësuesit e kohës besonin se ambienti i hapur ndihmonte në përqendrim, ulte stresin dhe përforconte sistemin imunitar.
Sot, në një kohë kur diskutimet për mjediset e shëndetshme në shkolla janë rikthyer me forcë, modeli i shkollave në natyrë ofron një retrospektivë të vlefshme. Përtej nostalgjisë së fotografive bardh e zi, qëndron një ide e thjeshtë dhe aktuale: ndonjëherë, natyra është mësuesi më i mirë.
Një ide për t’u rikthyer – ndoshta edhe në Podujevë.